Home
Reizen
Contact
Volg ons
GO UP
Image Alt

Trekkerreizen

Rondreis door Japan, 2018

Japan 2018

Zondag 16 september: groep is orkaan-vrij aangekomen in Japan

Na een prima verlopen vlucht beginnen we onze Japan-reis in Nagoya. Dat was eigenlijk niet de bedoeling. We wilden naar Osaka vliegen, maar door de zware orkaan die enkele weken geleden over die stad raasde was dit onmogelijk. Het vliegveld ligt op een eiland en dat is door een brug verbonden met het vasteland. Een boot heeft door de orkaan de brug beschadigd, zodat het eiland niet meer bereikbaar is. Ook het alternatief om een andere vlucht met tussenlanding Hong Kong te nemen ging niet door, omdat een nieuwe orkaan Honk Kong bedreigde. Uiteindelijk reizen we via Helsinki naar Nagoya, een kleine 200 kilometer van Osaka.

Als we in Nagoya uit het vliegveld komen, slaat de klamme warmte ons om de oren. Even acclimatiseren dus maar. Dat kan voor een groot gedeelte bij het ophalen van de huurauto’s, waarmee we dekomende week door Japan reizen. Dat ophalen kost even wat tijd, omdat de verhuurmaatschappij het nergens voor nodig vind om een Engelstalig iemand achterde balie te zetten. Maar het is vakantie en we hebben geen haast. Nog niet tenminste. We gaan in onze zwarte geblindeerde Toyota Esquire en Toyota Noah op weg. Het verkeer is rustig, maar het is zondag. Onze eerst aanraking met het andere leven van Japan is in het wegrestaurant. Allemaal kleine winkeltjes met “ander” eten en verkoopmanieren die we hier niet kennen. Zo kunnen we bij een van de winkeltjes een maaltijd kiezen van een plaatje. Het nummer dat daarbij staat toetsen we in op de automaat en daarna rolt er een ticket uit. Daarmee kunnen we ons eten ophalen bij een van de drie balies. Maar dat is altijd nog stukken eenvoudiger dan aan een Japanner uitleggen wat we willen eten. Ze zijn overigens heel vriendelijk en hulpvaardig, de Japanners. En super beleefd. We denken nog steeds na over manieren om Nederland ook zo te laten worden.

In de namiddag komen we aan in ons hotel in Osaka. Eerst een douche, want dat is wel even nodig. Daarna even een korte stadswandeling met een versnapering in de rozentuin. ’s Avonds eten we in een klein restaurantje. Onze gids Chisato beveelt in overleg met de kok een lokale specialiteit aan. Een soort pannenkoek met een vulling van vlees of vis. De kok blijkt alles een beetje door elkaar te husselen en we herkennen nergens meer pannenkoek, hooguit het beslag. Maar het smaakt prima en moe en voldaan rollen we vrij vroeg ons bedje in.

 

Maandag 17 september

Vandaag een reisdag, van Osaka naar Okayama. Het is vandaag een nationale feestdag ten behoeve van de ouderen. Dat zouden meer mensen moeten doen. Het is weer rustig op de weg als we Osaka uitrijden. Nu nog wel. We bezoeken eerst een Sake museum, waar de historie van deze rijstdrank uit de doeken wordt gedaan en de bereidingswijze uit vroeger dagen. De huidige bereiding krijgen we in de fabriek niet te zien, maar later in de week krijgen we dat ergens anders nog wel te zien. Na de proeverij gaan we verder, naar de havenstad Kobe. We kijken even of er bij de grote scheepswerf van Kawasaki nog wat te beleven valt, maar dat valt tegen. We zien alleen drie onderzeeërs liggen, waar aan gewerkt wordt. Niemand van ons  gaat het reuzenrad in, dat bij  het winkelcentrum staat en na de lunch, een broodje bij Subway, want we krijgen nog rijst genoeg, reizen we verder naar Okayama. Inmiddels zijn de Japanners in hun Japanners massaal de weg op gegaan. We zoeken een alternatieve route om de lange file te omzeilen. Het is iets later wanneer we ons hotel bereiken en na een lekker diner in het buffetrestaurant, wandelen we terug naar het hotel. Nog even naar het toilet, want dat is een iets ander potje dan bij ons. Van alle gemakken voorzien, maar nog niet iedereen heeft ze allemaal uitgeprobeerd. En ook nog niemand heeft zijn billen verbrand, tenminste niet dat we gehoord hebben. Morgen naar Yanmar.

Dinsdag 18 september: Yanmar 15.000 trekkers per jaar, rijst spuiten met drone

Vandaag staat een bezoek aan Yanmar op het programma. We beginnen met de trekkerfabriek in Okayama. Dat is hetzelfde stadje waar we ook overnacht hebben. Nou ja, stadje? Het was nog best een heel eind rijden van het hotel naar de fabriek. Daar aangekomen is het eerst tijd voor een groepsfoto. Daarna volgt een presentatie van wat Yanmar eigenlijk is en doet en wat ze produceren in deze fabriek. Dat blijken 15.000 trekkers te zijn, van klein tot groot. Althans wat de Japanners groot vinden. De grootste trekker blijkt namelijk 113 pk te hebben en daar schrikken we in Nederland niet echt van. Maar in de fabriek blijkt een bijzondere trekker te zijn, ontworpen door een Japanse topdesigner van sportauto’s. In het deel van de fabriek waar deze trekker staat mogen we nog foto’s maken, daarna is het gebeurd. We zien op de productielijn niet alleen de trekkers, maar ook combines voor rijst en plantmachines voor rijst. Omdat de rijst in natte velden wordt geteeld, stelt dat speciale eisen aan de machines. De gemiddelde perceelsoppervlakte is ook klein en daarom zijn de machines van Yanmar dat ook. De grootste combine heeft een werkbreedte van zes rijen en die staan op ongeveer 20 cm rijafstand. Ze staan bijna allemaal op rupsen. De plantmachines staan bijna allemaal op smalle ijzeren of rubberen wielen.

Na de lunch, in het bijzondere, oude stadshart van Kurashiki, bezoeken we het Bio Innovation Centre van Yanmar. Daar blijkt dat Yanmar zich niet alleen bezig houdt met ijzer, maar ook met plantenveredeling en kennis op het gebied van verticale landbouw en teelt in kassen. Blijkbaar is dat in Japan nog niet heel bekend, want wat we zien lijkt ons in Nederland al gesneden koek. Na de rondleiding vertrekken we naar een klant, die de rijstteeltmachines van Yanmar gebruikt. Het blijkt een gezinsbedrijf van vader en zoon en een medewerker. Ze telen rijst voor de sake brouwerij, op 30 hectare. Dat is geen doorsnee bedrijf in Japan, want de gemiddelde bedrijfsgrootte is rond 2 hectare.  Het bedrijf voldoet van de eisen van Good Agricultural Practice (GAP), iets wat we in Nederland ook kennen. Bijzonder is het gebruik van een drone voor het bespuiten van de rijstvelden. Nadat we ook een rijstveld van de boer bezoeken en hem zo ongeveer het hemd van het lijf vragen, zetten we onze reis voort naar Kyoto, dat we morgen gaan bezoeken.

   

Woensdag 19 september

Vandaag staat Kyoto op het programma, de oudste stad van Japan. We bezoeken eerst het tempelcomplex.

We lunchen onderweg, om op tijd bij de Sake-brouwerij te komen. Nadat we maandag in het museum de oude bereidingswijze van de rijstdrank hebben gezien, is het nu tijd om te zien hoe het in onze tijd wordt gebrouwen. Het is een kleine brouwerij, maar de uitleg is duidelijk. Uiteraard staat er ook weer een kleine proeverij op het programma. Aan het eind van de middag bezoeken we een rijstteler. Het is een moderne teler, die een bedrijf van 20 hectare heeft, met daarvan 16 hectare rijst. We hebben geluk, want hij is met een van zijn drie combines rijst aan het oogsten. De combines zijn veel simpeler dan onze graancombines, omdat ze het graan niet reinigen, alleen dorsen. Het stro hakselen ze behoorlijk grof en dat wordt later ingefreesd. Meerijden is er op de kleine combine niet bij en dat is voor sommigen toch wel een kleine tegenvaller. Nadat we een goed beeld hebben gekregen van de oogst, gaan we nog naar het woonhuis van de boer. Bijzonder is dat het water uit de bergen onder het huis door stroomt. Het wordt gebruikt voor huishoudelijk gebruik, maar ook voor koken. En het huis blijft zomers koeler en ’s winters warmer. Na het hartelijke afscheid van de boer reizen we door naar het hotel.

Donderdag 20 september

Wie aan Japanse auto’s denkt komt al gauw terecht bij Toyota. Wij komen daar dus ook terecht voor een rondleiding. We kunnen niet zelf een keuze maken welke fabriek we gaan bekijken, maar we worden ingedeeld in een tour. Nadat we in het museum een modelletje hebben uitgekozen gaan we met de bus naar de fabriek waar de Crown, de Lexus GS en nog enkele andere modellen worden gebouwd. We bekijken het lassen van de carrosserie en het onderstel en vervolgens de assemblage. Toyota staat bekend om zijn productiemethode door onderdelen pas te laten komen als ze nodig zijn (just in time) en continue verbetering door de medewerkers (Kaizen). Na de lunch bij Toyota is het al weer tijd om door te gaan. Een bezoek aan een bedrijf dat thee verbouwt en verwerkt. Het regent zodanig dat we niet het veld in gaan, maar heel kort vanuit de auto de plantage bekijken. Daarna zien we hoe de bladeren worden verwerkt tot groene theepoeder. De Matcha is een hoogwaardige variant daarvan en we leren hoe we via de traditionele methode daarvan een kommetje thee maken. Met een soort scheerkwast het mengsel kloppen tot er schuim op staat. Heel bijzonder.

Vrijdag 21 september

Vandaag beginnen we opnieuw met thee. Niet bij het ontbijt, maar opnieuw een theeplantage. Het is een plantage die op biologische wijze thee verbouwt en de boerin kan daar op bevlogen wijze over vertellen. Biologische landbouw vormt in Japan nog geen procent van het totaal en in gebruik van bestrijdingsmiddelen staan de Japanse boeren op nummer twee. De boer waar we te gast zijn hecht veel waarde aan voorlichting en probeert de afstand van producent tot consument laag te houden. We gaan eerst naar een van de percelen, boven op de berg. Het is een smal weggetje en niet iedereen zit even gerust in de auto, maar we komen ook veilig weer beneden. We gebruiken de lunch ook op het bedrijf. Daarna is het de beurt aan een Wasabi teler. Wasabi is een wortel, die in de voeding wordt gebruikt en een pittige geur en smaak heeft. Daar kunnen uien nog wat van leren. Wasabi wordt geteeld op terrassen tegen de berghelling. De boer waar we zijn teelt ongeveer een hectare en heeft vier mensen aan het werk. Vervolgens gaan we naar de fabriek waar de wortels worden verwerkt. Na de rondleiding en de presentatie, met proeverij is het tijd voor diner. Dit doen we ook in een Wasabi-restaurant. We krijgen een diner voorgeschoteld met veel rauwe vis. Voor Japanners heel gewoon en voor Nederlanders eigenlijk ook wel. Die zijn gewend aan een harinkje, maar dit is toch even wat anders. Maar het valt niet tegen en iedereen heeft uiteindelijk voldoende gegeten als we naar het hotel vertrekken.

Zaterdag 22 september

Vandaag gaan we de grootste Japanse toeristische attractie bezoeken, de vulkaan Mount Fuji. Althans, dat is de bedoeling. Maar als we aankomen op de plaats van bestemming, vanwaar we een goed zicht op de berg zouden moeten hebben, zit het potdicht van de mist. Hebben wij weer.  Improviseren dus maar weer. Via internet zien we op een live-cam dat het aan de andere kant van Mount Fuji helderder is. We nemen het risico dat we na de anderhalf uur durende trip ook daar in de mist komen te zitten. Maar gelukkig blijkt dat niet het geval. Via een kabelbaan gaan we een paar honderd meter een berg op en daar zien we Mount Fuji liggen. Niet in zijn geheel, maar toch. Iets van het majestueuze van de berg dringt ook wel tot ons door. Helaas blijft de met sneeuw bedekte top door de wolken aan het zicht onttrokken. In het Five Lake district waar we nu zijn is het prachtig weer. We lunchen in het dorp aan een van de vijf meren en dan is het tijd om onze reis te vervolgen richting Tokyo. We leveren de huurauto’s in bij het vliegveld Haneda, om aan de rand van het grote stadsgebied van Tokyo. De stad zelf heeft 17 miljoen inwoners, het stadsgebied 32 miljoen. Daar willen we liever niet zelf rijden, dus nemen we de trein naar het hotel. ’s Avonds toch nog maar een westerse maaltijd bij Denny’s, na de vis van de avond ervoor. Er is nog net tijd om voor sluitingstijd nog even een drankje te doen in de Irish Pub.

   

Zondag 23 september

Een dag om Tokyo te verkennen. Dat doen we te voet en via het uitgestrekte metro-net van de stad. We beginnen echter met een uitzicht vanuit de Metropolitan Government Building. Op de 45e verdieping van het 202 meter hoge gebouw is een panorama gecreëerd en daar hebben we een prachtig uitzicht over de immense stad. Eenmaal weer beneden gaan we naar Shinjuku Station. Dat is een knooppunt van metro- en treinlijnen. Die hebben allemaal verschillende stations, die wel met elkaar verbonden zijn. De stations hebben met elkaar maar liefst 500 uitgangen. Elke dag maken drie miljoen mensen gebruik van het station. Het is vandaag zondag, maar ook nu krioelt het van de mensen. Na een bak koffie gaan we naar Sensoji tempel, een van Tokyo’s belangrijkste tempelcomplexen. Het is er gigantisch druk. Veel mensen proberen het geluk af te dwingen door een klein  (geldelijk) offer of door de rook van de dampende wierook naar zich toe te wuiven. We verlaten de drukte van het tempelcomplex, om het drukste kruispunt ter wereld te bezoeken. Daarna gaan we weer de metro in, om weer terug te keren naar het hotel. ’s Avonds gaan we opnieuw de stad in, om de stad in het donker te ondergaan. We eten vrij laat en de animo om nogmaals een biertje te happen in de Irish Pub vlak bij het hotel is niet erg groot.

Maandag 24 september

We gaan vandaag op bezoek bij Kubota, naar de Tsukuba fabriek waar ze trekkers en motoren bouwen. Vorig jaar bouwde Kubota hier 68.000 trekkers tussen 22 en 111 pk.  En 280.000 motoren in ongeveer dezelfde vermogensklasse. Ze doen dat met ongeveer 2.000 medewerkers. In een vrij vlot tempo gaan we de fabriek door, maar we krijgen desondanks een redelijk beeld van de productie. Bijzonder is de lijn met 30 robots, die de kern van de motor in grote lijnen produceren. Dat wil zeggen dat ze de krukas er in leggen en de zuigers er in zetten. Ook zetten ze de kop er op. Later zorgen mensenhanden er voor dat ook andere zaken, zoals brandstofpomp en dergelijke aan de motor worden toegevoegd. Een deel van de motoren gaat naar de trekkerfabriek en een ander deel naar de spuiterij. Die motoren worden geleverd aan derden. Heel veel transport in de fabriek gebeurt met onbemande voertuigen. Elk speel zijn eigen deuntje en alle deuntjes door elkaar zorgen voor een geluid waar je volgens ons horendol van wordt als je daar langere tijd in moet werken. Maar de Japanners blijkbaar niet. We bekijken snel nog enkele producten in de showroom en dan gaan we terug met de trein naar Tokyo en van daar uit met de Shinkansen hogesnelheidstrein naar Hakodate op het eiland Hokkaido. Het is een superdeluxe trein en de reis verloopt zeer comfortabel. Het contrast kan bijna niet groter zijn als we het laatste stukje naar Hakodate afleggen met een lokaal dieseltreintje. We zijn benieuwd wat Hakodate ons kan brengen. Het blijkt een hotel in Japanse stijl. Dat betekent dat er geen bed is, maar dat het dunne matrasje op de grond ligt. We zijn benieuwd.

Dinsdag 25 september

Het slapen ging voor de meesten beter dan verwacht, maar een enkeling is wat stram in de ledematen. Die stramheid kan hij er dan mooi uitlopen op de plaatselijke markt, het eerste doel van vandaag. Nadat we onze huurauto’s hebben opgehaald, o wonder, opnieuw Toyota’s, vervolgen we de reis naar een visverwerkend bedrijf. Hakodate is een belangrijke vissershaven, want de stroming van de Japanse Zee en die van de Stille Oceaan ontmoeten hier elkaar en dat zorgt voor een gevarieerde visstand. Het bedrijf van ons bezoek verwerkt vooral inktvis tot 200 verschillende producten. Van achter glas kunnen we dat proces bekijken. Het volgende bezoek is aan een bessenteler. De vader daarvan bracht de blauwe bessen van Canada naar Japan. De zoon teelt in deeltijd op 1,3 hectare nu blauwe bessen en maakt vooral veel werk van de directe afzet naar de klanten, onder meer via internet. Na de lunch gaat de reis verder naar Sapporo. Het is een flink stuk rijden, maar toch besluiten we van de snelweg af te gaan en binnendoor via kleine wegen te rijden. Vijftig kilometer korter, maar bijna drie kwartier langer, volgens de navigatie. Er komt nog wat meer tijd bij als we een lokale aardappelteler aan het werk zien met de oogst. We stoppen en zien hem aan het werk met zijn eenrijige bunkerrooier. Het is een Japanse machine van meer dan 20 jaar oud, van het merk Toyonoki. Door de kluiten verloopt het rooien niet erg snel en de akkerbouwers van de groep geven enkele tips ter verbetering. Er volgt met hulp van gids Fumiko een geanimeerd gesprek. Zo gaat binnendoor dus nooit sneller. In het hotel checken we snel in en gaan we op weg naar het diner in de Sapporo Beer Garden. Dit is een onderdeel van de Sapporo bierbrouwerij. We mogen natuurlijk biertjes proeven en mogen ook ons eigen vlees braden op een soort gourmet-stel. Sapporo doet zijn naam als bierstad eer aan en het is een genoeglijk diner.

 

Woensdag 26 september

In de ochtendspits rijden we Sapporo uit en dan komen we er achter dat een stad van 1,9 miljoen inwoners een behoorlijke ochtendspits heeft. Toch komen we nog bijna op tijd aan bij ons eerste bedrijfsbezoek, een meloenenteler. We leren het een en ander over de teelt, maar vooral het proeven draagt bij aan het begrip van de meloensector in Japan. Heerlijk zoet zijn de meloenen en ook de zoete mais smaakt opperbest. De boer teelt zijn meloenen in meerdere kassen en we nemen een kijkje in een van de kassen, waar de meloenen op dat moment bijna oogstrijp zijn. Het is al snel weer tijd om verder te gaan, want de lunch wacht. En wat voor lunch. Een heerlijk mals stukje vlees van het Wagyu rund. Na de lunch gaan we kijken bij een veehouder die 3000 Wagyu koeien houdt voor vleesproductie. Op het bedrijf lopen ook nog 55 Jersey melkkoeien. En op een andere locatie nog 300 Holsteins. Maar de boer verdient, zo denken wij althans, ook een aardig centje aan het KI-station en aan de embryo-transplantatie. Hij heeft een dier uit de top drie van de populatie van 1000 Wagyu stieren. Het is nog een knap stukje sturen terug naar Sapporo en onderweg probeert een van de mensen of de patat uit een automaat ook goed te eten is. Het blijkt niet mee te vallen, maar pas bij het laatste frietje ontdekt hij het zout in het bakje. Dat scheelt natuurlijk. Het is opnieuw niet vroeg voor we aan ons diner zitten. Opnieuw een bijzonder diner, namelijk in een kleine noodle-bar. Maar het smaakt prima. Om aan de broodnodige beweging te komen gaat een aantal mensen nog even naar de amusementshal, voor een potje poolen of darts.

 

   

 

Donderdag 27 september

Niet ver van Sapporo zit Vicon Japan, een zelfstandig importeur van onder meer Vicon. Maar daarnaast nog 19 andere merken, waaronder Trioliet en Zuidberg. We krijgen een uitgebreide uitleg over de landbouw in Japan en op Hokkaido.  Is in de rest van Japan de gemiddelde bedrijfsgrootte nog geen 2,0 hectare, op Hokkaido is het meer dan 25. Het eiland is dan ook erg belangrijk voor de landbouw in Japan. Vicon Japan heeft voor het merk Vicon goede marktaandelen, ondanks de “concurrentie” van Kubota, dat bijna dezelfde machines aanbiedt. Maar behalve Vicon heeft Vicon Japan nog tal van andere merken in portefeuille. Maar geen trekkermerken want het bedrijf wil graag onafhankelijk blijven van welk trekkermerk dan ook, ondanks dat het een dochter is van een trekkerfabrikant. We lunchen met enkele mensen van Vicon Japan en doen dat bij bierbrouwer Kirpin. We krijgen net als eerder in de week bij brouwerij Sapporo de gelegenheid het vlees zelf te braden. Een soort barbecueën, maar dan anders. ’s Middags bezoeken we een klant van Vicon Japan. Het is een akkerbouwer, die ons eerst wegwijs maakt in de teelt van Chinese Yamz. Het is een bijzonder gewas, een soort langgerekte aardappel. Daarna even de bieten in, die verrassend dik bleken te zijn. Dan nog de werktuigenloodsen door. Die blijken sterk westers georiënteerd, met onder meer twee Fendt trekkers, een Grimme poot- en rooimachine, een Junkkari zaaimachine en een Kuhn Knight meststrooier. Aan het eind van het bezoek blijkt dat we te maken hebben met Shingo Doi, een schaatser die in 2001 wereldkampioen langebaanschaatsen werd bij de junioren op de baan van Kardinge in Groningen.

Vrijdag 28 september

We beginnen vanochtend in Obihiro, waar we ook overnacht hebben. Het eerste bezoek is aan de melkfabriek van Meiji. In de brandschone fabriek maken ze vier soorten kaas, Mozzarella, Gouda, Cheddar en Parmezaan. Daarnaast maken ze weipoeder van de wei en verse room. Het kaasmaken gaat iets anders dan bij ons. Het persen gebeurt in een grote koker, door het eigen gewicht. De kaas wordt daarin gevormd in grote blokken verse kaas van 20 kg. Zout is daarvoor al toegevoegd, zodat er geen pekelbad nodig is. De blokken kaas worden vacuum verpakt en daarna in het pakhuis opgeslagen om te rijpen. De blokken worden daarna naar Honshu gebracht, waar ze worden verwerkt tot producten voor de consument. De fabriek verwerkt ongeveer 500 ton melk per dag. Na het bezoek aan de melkfabriek gaan we naar de vestiging van Vicon Japan, waar we een medewerker ophalen, die ons naar het volgende bezoek begeleidt. Dat is in de eerste plaats CowCow Village, het restaurant van de Oono Farm. Na de lunch bezoeken we de farm. Daar worden 3000 stuks vleesvee gehouden, van de rassen Holstein, Wagyu en een kruising daarvan. Naast de vleesveetak is er ook een akkerbouwtak, van ongeveer 70 hectare. Daarop worden sojabonen, bieten en tarwe verbouwd. En zonnebloemen als groenbemester. Voor het vleesvee wordt op 50 hectare gras en mais verbouwd. We zijn op tijd klaar en kijken nog even rond of er nog ergens iets geoogst wordt. Ze zijn mais aan het hakselen, waarbij vrachtauto’s zorgen voor de afvoer. Dat lijkt ons niet goed voor de toch wat zachte bodem. Iets verderop zijn ze aardappels aan het rooien, met een Grimme. De akkerbouwers onder ons zijn onder de indruk van het scheiden van de kluiten en de dubbele bunker van de machine. We vinden een laptop die blijkt toe te behoren aan de monteur van New Holland, die we gisteren hebben getroffen bij ons laatste bedrijfsbezoek. We maken van de gelegenheid gebruik om ook even bij de vestiging van New Holland langs te gaan. Daar is het nog knap druk op de late vrijdagmiddag. We houden de mannen daar niet verder van het werk en keren terug naar ons hotel. En omdat gevierd moet worden dat een collega vandaag jarig is, drinken we er 1 op haar en de volgende op het feit dat Trekker Reizen over 3 dagen alweer 10 jaar bestaat :-).

Zaterdag 29 september

We hebben overnacht in Obihiro en dat is een echte landbouwstad. Die heeft dus ook een landbouwuniversiteit en die heeft meegewerkt aan het landbouwmuseum van de stad. Dat is het eerste bezoek van de dag. Het museum is niet erg groot, maar het geeft wel een mooie indruk van het verleden van de mechanisatie, voordat de westerse mechanisatie zijn intrede deed in de relatief grootschalige landbouw op Hokkaido. De eerste trekkers zijn eigenlijk niet meer dan stationaire motoren op een frame. Dat waren de Japanse merken als Kubota en Yanmar. Later kwamen de westerse merken als Lanz, Ford en Massey Ferguson. We zien enkele creatieve staaltjes van zaai- en wiedtechniek. Op de heenweg zijn we langs een sloperij gereden waar auto’s, trekkers, maaidorsers en grondverzetmaterieel staan. We rijden er even naar toe en kijken even rond. Altijd leuk om even bij het oude spul rond te kijken. Een feest van herkenning, maar ook van verbazing, bijvoorbeeld over een Mooroka rupstrekker voor de landbouw op rubber rupsen. We beginnen aan onze terugreis naar Sapporo. Voor onze koffiestop steken we op bij een bietenmuseum, opgezet door de suikerfabriek. Vanwege het korte groeiseizoen worden de bieten in de kas opgetrokken en later geplant in paperpots. Er is ook nog een kleine markt en een optreden van de plaatselijke brassband. We hopen onderweg nog wat van de oogst te zien en we hebben geluk. Weliswaar niet de gehoopte uienoogst, maar wel een prototype van een nieuwe aardappelrooier van het merk Toyonoki, het merk waarvan we eerder een oud type aan het werk zagen. We zien dat het merk een forse stap heeft gemaakt op het gebied van reiniging en aansturing. Maar er staat nog steeds een hoop volk op de rooier om kluiten te ruimen. Maar dan liggen de aardappels wel mooi schoon in de bunker. Of eigenlijk in de twee bunkers. Want naast de bunker voor de reguliere maat is er ook een bunker voor de kleine sortering. De aardappels worden gelost in gaaskisten, die zo de koeling in kunnen. Geen inschuurlijn nodig. Een eind verderop zien we een bonenoogstmachine rijden, maar die is net klaar. Die spuitmachine, ook van Toyonoki,is nog wel in actie. We zien eenvoudige techniek en geen aandacht voor driftbeperking of een spuitvrije zone langs de perceelsrand. Vreemd voor een land wat zoveel hoogwaardige techniek kan produceren. Het is al weer donker als we uiteindelijk in Sapporo aankomen, voor onze laatste avond in Japan.

 

Deze blog is geschreven door Lotte Kooiker en Arend-Jan Blomsma, reisleiders van deze mooie reis door het bijzondere Japan.