Suriname 2020

vrijdag 28 februari

Het is vroeg wanneer we op Schiphol verzamelen voor de vlucht naar Paramaribo. En koud. De dikke winterjas hebben we hier nog graag aan. Na ruim 9 uur vliegen zien we door de bewolking rode en witte wegen tussen een groot oerwoud. Je krijgt al gelijk een indruk dat er inderdaad geen bebouwing is in de binnenlanden. Op Zanderij wachten we geduldig op eerst het opnemen van onze temperatuur, want Suriname test op eventuele Corona-gevallen. Daarna staan we nog 1,5 uur te wachten voor de nodige stempels. In de hal staat de chauffeur klaar. De koffers worden ingeladen en we nemen de snelste route naar Paramaribo. Een rit van 50 km die ruim 1,5 uur duurt. Onderweg krijgen we een goede indruk van het land, de gebrekkige infrastructuur en drukte op de wegen.

Ons hotel ligt aan de Waterkant. Het is een typisch koloniaal pand op steenworp afstand van Fort Zeelandia, het paleis en diverse (vervallen) gebouwen. Omdat we met een kleine groep zijn trekken we er rustig op uit, drinken en eten wat in de locale restaurantjes en laten de gerechten en koude Parbo bier ons goed smaken.

Zaterdag 29 februari 2020

Paramaribo is een stad met bijna 200.000 inwoners, ongeveer de helft van het totaal aantal inwoners. De markten zijn drukbezocht en ook wij gaan genieten van diverse soorten vers fruit die de gids enthousiast voor ons laat klaarmaken.

Tegen de avond gaan we eerst een stukje met de bus en vervolgens pakken we de boot de Suriname-rivier op. Waar deze samen komt met de Commewijne-rivier komt veel vis voor en daarmee ook de roze gekleurde dolfijnen. Het is even zoeken, maar dan schieten we diverse plaatjes van deze mooie dieren. In de verte zien we diverse vogels, maar ons doel is het spotten van zeeschildpadden die eieren komen leggen op de landtong Braamspunt in de Atlantische oceaan. Als het donker wordt wandelen we over het strand en onze gidsen ontdekken 3 schildpadden die we voorzichtig benaderen. Foto’s mogen alleen zonder flits worden genomen of met rood licht. Het is indrukwekkend hoe deze enorme dieren grote gaten graven en meermaals terugkeren om de eieren in meerdere keren te leggen. Van de 125 stuks die uitkomen, wordt doorgaans 1 volwassen. De rest is lekker voor de krabben, mensen en andere dieren.

Aan de Waterkant is het een drukte van jewelste en ook wij voegen ons ertussen om nog even lekker te genieten van een koel drankje voordat we onder de wol gaan.

Zondag 1 maart 2020

Achter ons hotel wordt iedere zondag de vogelzangwedstrijd gehouden. Heel bijzonder om te zien. Twee kooitjes worden op korte afstand van elkaar gehangen en het aantal slagen dat de vogel maakt in 15 minuten wordt bijgehouden. De vogeltjes zijn klein en gaan overal mee naar toe zodat ze zoveel mogelijk gewend zijn aan mensen vertelt een enthousiaste deelnemer ons. Hoe zwarter de vogel, des te hoger de prijs. Een goede zangvogel kan wel € 10.000 kosten, of nog meer.

Tegen de middag vertrekken we naar Nieuw-Nickerie. Als we Paramaribo uit zijn, wordt het rustiger op de weg, maar worden de wegen ook slechter en smaller. Onze chauffeur rijdt er behendig door, maar soms worden we toch wel een eindje gelanceerd. Onderweg willen we even koffie drinken, maar helaas, geen restaurantjes. We stoppen bij Plantage Welgelegen bij een kokosplantage waarvan de eigenaar altijd in Nederland heeft gewoond en gewerkt. Het is een mooi project en kokos is wereldwijd in opkomst omdat het heel gezond is. Als je ziet hoe vruchtbaar deze omgeving vroeger was met de vele plantages en wat er nu nog van over is, is het een schril contrast en moet er enorme potentie zijn met de aanwezigheid van een goed constant klimaat en overdaad aan zoet water. Er komt een mooie discussie op gang en met de jeep worden we in kleine groepjes rondgereden waarbij we volop uitleg krijgen over de kokosteelt. Daarna is het helaas tijd om weer verder te rijden. Onderweg passeren we een enorme bananenplantage van FAI, een Belgisch bedrijf dat vorige week de plantage heeft verlaten. Alles is leeg en 1500 mensen hebben hun baan verloren. De staat zat er blijkbaar voor 10% bij in, maar was niet bereid om het voor 1 Dollar over te nemen. Erg jammer. Dan zien we een enorm gebied met rijstteelt en ontdekken dat dit al van Manglie is, het bedrijf dat we morgen gaan bezoeken en 60 km verderop is gevestigd. Omdat in dit gebied doorgaans geen toerisme is, hebben we diverse appartementen afgehuurd. Ondanks het vele contact, blijkt het hier niet duidelijk door te zijn gekomen dat we alle appartementen hebben gehuurd en niet een paar kamers. Het kost even wat uitleg, maar dan wordt het geregeld en gaan we op zoek naar een restaurant wat ook een uitdaging blijkt. Uiteindelijk komen we bij een Chinees terecht, bestellen diverse gerechten en genieten op het terras van ons huis nog even van een drankje met elkaar.

Maandag 2 maart 2020

Vanochtend bezoeken we de grootste rijstproducent van Suriname die ca 2.000 ha in eigen verbouw heeft en daarnaast ook nog een flinke hoeveelheid rijst van derden verwerkt. Bijna alles van de rijst wordt gebruikt en het moderne bedrijf is brandschoon. We worden door het complete bedrijf rondgeleid, tot in de droogtorens aan toe en lopen ook nog even door de werkplaats waar alle eigen machines worden onderhouden en gerepareerd. Hiervoor worden diverse onderdelen van afgeschreven machines gebruikt, want de onderdelenvoorziening is nog wel een dingetje in Suriname.

Omdat het natte rijstteelt betreft wordt het vliegtuig regelmatig ingezet om, zoals nu, kunstmest te strooien. We gaan als afsluiting nog even kijken bij hun eigen vliegveldje waar net een vliegtuig wordt beladen en met veel belangstelling kijken we hoe het behendig opstijgt, over het land vliegt en de piloot even een geintje met ons uithaalt.

Daarna is het tijd om de boot te nemen richting het natuurgebied Bigi-Pan. Om dit binnenmeer te bereiken is een 8 km lang kanaal gegraven. We varen er rustig door en zien veel watervogels waaronder de felrode ibis waar dit gebied bekend om staat. Onze luxe huisjes bevinden zich op het meer en het uitzicht is geweldig. We genieten van alle luxe en ’s avonds zien we diverse kolonies rode ibissen overvliegen en varen we dichtbij honderden flamingo’s.

Dinsdag 3 maart 2020

Vandaag vroeg op want we gaan genieten van de zonsopkomst en vogels die bij het krieken van de dag richting de zee vliegen. Het water staat zo laag, dat de boot regelmatig vastloopt en de bootsman ons los moet trekken. Na de lunch varen we weer terug naar het opstappunt waar onze chauffeur klaar staat met al onze bagage om ons naar Paramaribo te rijden. Onderweg wordt rijdt geoogst en natuurlijk stoppen we om dit te bekijken. Twee man op de combine en 1 staat rustig met een vrachtwagentje op de kopakker te wachten. Het is een mooi gezicht en alles gaat in alle rust.

Tegen de avond komen we aan in Paramaribo in een hotel in het uitgaansgebied. We besluiten in het hotel zelf wat te eten, maar worden helaas geconfronteerd met weinig geïnteresseerd personeel en koud eten. Luxe en prijs zijn hier absoluut geen garantie op goede service en maaltijden. Dan toch maar liever de locale tentjes.

Woensdag 4 maart 2020

Vandaag nemen we even een beetje rust en gaan Fort Zeelandia verkennen waar je een goede indruk krijgt van de tijd van de slavernij. Buiten is de beruchte muur waarin de kogelgaten nog te zien zijn van de beruchte Decembermoorden waar nu zoveel om te doen is. Vanuit het fort hebben we een mooi uitzicht. In de middag bezoeken we de dierentuin. Het stelt niet veel voor, maar geeft ons wel een beetje indruk van de dieren die hier zoal voorkomen. De dag benutten we vooral om lekker koffie te drinken, lekker te eten en tot rust te komen, want morgen wordt een drukke dag.

Donderdag 5 maart 2020

Vandaag vroeg op want we gaan met een Nederlander op pad die hier al geruime tijd woont, actief is in de agrarische sector en zijn super baan in Nederland heeft verruild om locale boeren op gang te helpen met hun teelt en verwerking van producten. We bezoeken een ananasplantage en leren meer over de teelt hiervan. Het zijn flinke planten met scherpe bladeren die vruchten geven van ruim 4 kg. Onderweg stoppen we om bij de sloop te kijken van een aluminiumfabriek die ooit door de Amerikanen was opgezet. Het land is namelijk rijk aan bauxiet, grondstof voor aluminium en voor de rode wegen om het witte zand te bedekken zodat het beter bereden kan worden. Later dan gepland gaan we weer op pad om een sucadeteler te bezoeken. Persoonlijk ken ik het alleen maar uit een pakje en nooit geweten dat de vrucht zoveel op een citroen leek en alleen de schil gebruikt kan worden. Aan het eind van de dag krijgen we een goede presentatie over de (on)mogelijkheden in Suriname. Concluderend kunnen we zeggen dat het land alles heeft om hier het hele jaar door een groot scala aan gewassen te verbouwen, maar ook weer net zoveel beperkingen heeft qua politiek, werkattitude en infrastructuur om veel goede plannen te doen stranden.

Vrijdag 6 maart

Vandaag verlaten we de bewoonde wereld om naar de jungle af te reizen. Eerst een uur verharde wegen en chaos, daarna 3 uur bauxietweg met gratis stoelmassage en tenslotte 3 uur varen over de Coppenamerivier. Indrukwekkend hoe ondiep deze rivier is en hoe behendig de bootsmannen de boot tussen de rotsen die net onder de waterspiegel liggen manoeuvreren. Het uitzicht is indrukwekkend, de temperatuur ook en na een paar uurtjes beginnen de houten bankjes een uitdaging te vormen. Tegen de avond komen we aan op een eilandje waar een resort van de Stinasu (Stichting Natuur Suriname) staat. Onze kok heeft zelf al het eten meegebracht en gaat gelijk aan de slag terwijl wij een stapelbed uitzoeken. Het is primitief, maar we hebben stroom, dus kunnen onze apparatuur gerust opladen. Telefonisch bereik… nee, alleen voor degene met een satelliettelefoon. Vier dagen rust… hoewel…. Om af te koelen nemen we een frisse duik in de rivier en genieten van het warme water van zo’n 27 graden. Onze kok weet een heerlijke maaltijd te bereiden en na een junglebiertje is het tijd om onze heupen te pijnigen op de dunne matrasjes. ’s Nachts genieten we van de brulapen die het gesnurk overtreffen.

Zaterdag 6 maart

Vandaag staat de Volzberg op het programma. Op internet al goed ingelezen dat het 7 km lopen is, maar tijdens de briefing horen we dat het 8,5 km is. We krijgen 4 liter water mee en gaan om 8 uur op pad. Eerst een stukje met de boot en daarna wandelen. Door de jungle waar lianen ware struikelblokken vormen en sommige bomen over de meest gemene stekels beschikken. Het is klauteren door de jungle. Bij de ‘voet’ van de berg aangekomen gaat het pad steil omhoog met een dun touwtje om je aan vast te houden. Onze volledige groep gaat de uitdaging aan. Even later staan we uitgeput op een heet stuk graniet en zien de Volzberg voor ons. Nog 240 meter omhoog! In de brandende zon klauteren we de granieten puist op. Doodmoe komen we boven. Het duurt even voordat de meeste van ons kunnen genieten van het uitzicht over het oerwoud, maar met een paar dubbelzoute dropjes, rust en water komen we weer tot leven en maken een groepsfoto op het hoogste punt. De terugtocht doen we ‘fluitend’ en zijn blij dat we voor het donker weer terug zijn, een frisse rivierdouche kunnen nemen en de tocht van in totaal 19 km kunnen afsluiten met een lauw biertje.

Zondag 7 maart 2020

Vandaag staat een korte wandeling van 3,5 km x 2 op het programma. Sommigen benutten de tijd om iets anders te gaan doen, maar wij trekken de schoenen weer aan en gaan op pad met onze enthousiaste gids die veel vertelt over de diverse bomen, planten en medicinale waarde ervan. Na een mooie tocht komen we uit bij een stroomversnelling die alleen bij hoog water overvaren kan worden. In een poel zitten een handvol sidderalen en boven ons slingeren apen onzichtbaar in de toppen van de hoge bomen. Op de heenweg passeerden we een woning met groot verblijf waar een bord hing met ‘koel bier te koop’ en daar hebben we maar eens flink gebruik van gemaakt terwijl we geanimeerd met de schoonzus en halfbroer van de president in gesprek waren die de woning van Desi Bouterse beheerden.

Maandag 8 maart 2020

Na het ontbijt was het tijd om weer de boot in te gaan en te beginnen aan de terugreis. Varen, hobbelen en onderweg gestopt bij een super grote sinaasappelplantage die van een Nederlander is. We rijden over de 300 ha die er strak bij ligt en hij laat ons alles zien en beantwoord de vele vragen. Helaas moeten we alweer snel verder, want het is nog een flink stuk hobbelen, rijden voordat we bij ons hotel zijn op de plantage Peperpot waar onze bagage al klaar staat en we hartelijk door de manager worden ontvangen. Na een paar dagen jungle is het genieten van alle luxe: een heerlijke douche, super bed en luxe restaurant.

Dinsdag 9 maart

Pal achter het hotel is het natuurpark Peperpot wat vroeger behoorde tot de plantage. We maken een ochtendwandeling en zien diverse apen, vogels en zelfs een slang. Rond koffietijd begint onze rondleiding door een oud-werknemer die trots vertelt over de koffie- en cacaoteelt en verwerking die tot aan de bevrijding actief was op deze plantage. Het gesprek gaat veel verder en ook hier krijgen we te horen dat de zelfstandigheid van Suriname veel te vroeg is gekomen en een economische achteruitgang heeft opgeleverd. De gebouwen staan er verlaten bij, maar door de gaten hier zien we de oude machines nog staan die nu eigendom zijn van de staat en, als er geld is, wellicht opgeknapt gaan worden. Na een heerlijke lunch is het tijd om de koffer in te pakken en richting het vliegveld te reizen. De reis verloopt snel want het is een nationale feestdag. Alleen op het vliegveld is het chaos. Het systeem werkt traag en de rij staat tot buiten de hal. Twee uur voor vertrek sluit de balie en dat blijkt niet voor niets als ik even later wordt omgeroepen en naar een aparte ruimte wordt geleid waar ik mijn koffer zie. Ik bedenkt wat ik niet mee had mogen nemen. Sinaasappels die we hebben gekregen mocht niet, maar bij navraag wel… Ik weet het niet. Diverse mensen moeten de koffer openen en flessen rum met een te hoog alcoholpercentage worden eruit gehaald. Een koffer met hangsloten erop blijft staan zonder eigenaar, maar verdwijnt even later met een knikje naar het vliegtuig. Dan is mijn koffer aan de beurt en er wordt een spuitbus antimuggenmiddel uitgehaald. Dat mag niet vertelt de dame vriendelijk, want dat is een insecticide. Gelukkig mochten alle Surinaamse antimuggenmiddelen wel gewoon mee, blijkbaar vallen die onder een andere categorie.

Woensdag 10 maart 2020

De vlucht verloopt soepel. We vliegen op ruim 12,5 km hoogte met een dikke 1.000 km/uur en komen een half uur voor op schema aan op de…. jawel…. Polderbaan. En dan blijkt onze gate ook nog eens bezet te zijn waardoor we een kwartier boven de A1 stilstaan. Heerlijk dat het jachtige Nederlandse leventje alweer de overmacht neemt op de relaxte houding die we in Suriname hadden :-).

Als we het vliegtuig mogen verlaten worden we opgewacht door Vicky de drugshond en een scala aan marechaussee die onze paspoorten willen zien. Van de Corona en maatregelen is hier nog niets te merken terwijl de wereld op z’n kop staat. Bij de kofferband duurt het lang voordat bijna iedereen z’n koffer heeft. Alleen die van mij ontbreekt. Er is wel een andere rode koffer die heel wat rondjes heeft afgelegd en op die van mij lijkt, maar dan veel nieuwer. Als ik uiteindelijk aangifte doe van vermissing wordt ik gebeld door een allerliefste dame die zich verontschuldigt mijn koffer mee te hebben genomen. Een uur later tref ik het kleine lieve Surinaamse vrouwtje en wordt ik herenigd met mijn ouwe trouwe rode koffer. Ik reis weer naar Twente, geniet van het heerlijke weertje, de goede wegen en denk terug aan een mooi Suriname met gastvrije mensen en haar vele (on)mogelijkheden.

Eline